ای خیال قامتت آه ضعیفان را عصا

بر رخت نظاره ها را لغزش از جوش صفا

نشئهٔ صدخم شراب از چشم مستت غمزه ای

خونبهای صد چمن از جلوه هایت یک ادا

همچوآیینه هزارت چشم حیران رو به رو

همچوکاکل یک جهان جمع پریشان درقفا

تیغ مژگانت به آب ناز دامن می کشد

چشم مخمورت به خون تاک می بندد حنا

ابروی مشکینت از بار تغافل گشته خم

مانده زلف سرکشت ز اندیشهٔ دلها دوتا

رنگ خالت سرمه در چشم تماشا می کند

گرد خطت می دهد آیینهٔ دل را جلا

بسته بر بال اسیرت نامهٔ پرواز ناز

خفته در خون شهیدت جوش گلزار بقا

ازصفای عارضت جان می چکدگاه عرق

وز شکست طره ات دل می دمد جای صدا

لعل خاموشت گر از موج تبسم دم زند

غنچه سازد در چمن پیراهن ازخجلت قبا

از نگاهت نشئه ها بالیده هر مژگان زدن

وز خرامت فتنه ها جوشیده از هر نقش پا

هرکجا ذوق تماشایت براندازد نقاب

گر جمالت عام سازد رخصت نظاره را

آخر از خود رفتنم راهی به فهم ناز برد

کیست گردد یک مژه برهم زدن صبرآزما

مردمک از دیده ها پیش از نگه گیرد هوا

سوختم چندانکه با خوی توگشتم آشنا

عمرها شد درهوایت بال عجزی می زند

ناکجا پروازگیرد بیدل از دست دعا